O Wilku z Wall Street pisałem już 3 lata temu, przy okazji publikacji książki. Zapowiadała się ciekawie, ale nie przypadła mi wtedy do gustu – za dużo seksu, narkotyków i miłości do kasy… Dlatego też nie chciało mi się wybierać do kina. Postanowiłem poczekać, aż będę mógł zobaczyć ten film w zaciszu domowym. Wczoraj w końcu zmusiłem się do obejrzenia i refleksję mam taką – szkoda czasu. Warto zobaczyć tylko dwa fragmenty:
1. Sprzedaj mi ten długopis – gdy bohater postanawia założyć firmę
2. Sprzedaj mi ten długopis – w końcówce filmu, w trakcie szkolenia dla środowiska samorozwojowego
Pierwszy, bo w zasadzie streszcza w pigułce to co najważniejsze w biznesie. Drugi, bo prowadzi do dość smutnej refleksji (choć niektórzy postanawiają to wykorzystać biznesowo i tak jak nasz bohater wykorzystują bezwzględnie do zarabiania kasy).
Mam jeszcze jedną refleksję – to już chyba trzeci czy czwarty przypadek, gdy „nawrócony” biznesmen pisze książkę, kręci film i zamiast trzymać kurs – wraca do oszukiwania. Nie twierdzę, że „Wilk” jest winny, ale zobaczcie zresztą sami
Obejrzałem dziś prezentację Morgana Spurlocka na TED. To facet, dzięki któremu mój syn przestał chodzić do McDonalda (film „Super Size Me”).
Tytuł: Wyznawcy. Jak Ameryka dała się naciągnąć Bernardowi Madoffowi na 65 miliardów dolarów
Wróciliśmy właśnie ze spaceru po lesie, gdzie nie mogę nadziwić się nad kolorami jesieni. Serendypijnie, jak zwykle, natknąłem się na prezentację Stefano Mancuso o inteligencji roślin. Nie wiem, czy urzekł mnie jego włoski akcent, czy też pasja widoczna w trakcie opowiadania.
MiroPress 