S&P obniża rating dla EFSF z AAA do AA+

Po obniżeniu ratingu dla Francji i Austrii w piątkowy wieczór, S&P obniżyło wczoraj rating dla Europejskiego Funduszu Stabilizacji Finansowej.

Zdziwienia nie było.

Agencja zapowiadała bowiem już w grudniu, że obniżenie ratingów państw gwarantujących ten fundusz spowoduje konieczność automatycznego obniżenia ratingu EFSF. W uzasadnieniu decyzji mogliśmy przeczytać – „brakuje dodatkowych zabezpieczeń, które zrównoważyłyby utratę zdolności kredytowej gwarantów”.

Gazety jak zwykle zagrzmiały – S&P uderza w EFSF, Puls Biznesu i Bankier nazwały to „ciosem w EFSF”. Nikt jednak nie napisał, że politycy mieli świadomość takiego działania i mogli temu zapobiec – np. poprzez zwiększenie środków dla funduszu, albo dostarczenie innych gwarancji. Niestety tego nie zrobili i zapłacą za to w przyszłości.

Rynki, w przeciwieństwie do mediów, nie przejęły się zbytnio – inwestorzy mieli już tę informację od dawna zdyskontowaną w cenie. Teraz zaczęli szukać okazji do zajęcia długich pozycji.

Na marginesie, chciałbym napisać o kilku ciekawych zjawiskach, które mogliśmy zaobserwować w odniesieniu do ratingów.

Zjawisko pierwsze – rating firmy a rating kraju

Gdy w ćwierć wieku temu uczyłem się o cebuli ryzyka, wbijano mi do głowy, że rating firmy nigdy nie może być wyższy niż rating kraju w którym ta firma funkcjonuje. Obecnie widzimy, że twierdzenie to nie jest prawdziwe. Po obniżce ratingu USA, agencje nie obniżyły z automatu ratingów dla spółek amerykańskich. Tu widać chyba skutki globalizacji. Zresztą pisałem już w ubiegłym roku, że niektóre firmy (Apple!) mają więcej gotówki niż amerykański skarb państwa.

Zjawisko drugie – obligacje państw są wolne od ryzyka

Niewypłacalności państw mieliśmy sporo. Czy był to kryzys rosyjski (1998), czy argentyński (2002), czy też ostatnio islandzki czy grecki – wiadomo, bez częściowego umorzenia się nie obędzie. Za wyjątkiem wydarzenia typu „Czarnego łabędzia”, gdy np. Grecja odkryje złoża ropy – państwo greckie nie jest w stanie spłacić swego zadłużenia.

Zjawisko trzecie – ratingi się pogarszają, koszt długu spada

Wszyscy udają, że nie widzą co się dzieje w Europie. Najpierw banki ustawiły się w kolejce do ECB po tanie finansowanie, by następnie skupować obligacje Włoch, Francji i innych europejskich krajów. Jedynym wyjątkiem, którego nie do końca potrafię zrozumieć jest Austria, bo wczoraj rentowność obligacji zbliżona była do zera. Wszyscy zakładają, że państwa europejskie jednak nie zbankrutują. Tu wyjątkiem jest Grecja, która de facto od jakiegoś czasu jest już niewypłacalna.

A czy wy zauważyliście jakieś inne ciekawe zjawiska?