Wczorajszy koncert Mykietyna uruchomił we mnie proces refleksyjny, który przeniósł mnie daleko w przeszłość.
Począwszy od skrzeczącego radia, które przypomniało mi poszukiwania BBC albo wolnej Europy w towarzystwie kolegów z klasy, poprzez wspomnienia przyjaciół i znajomych z czasów londyńskich, by na refleksji o ideałach obecnych polityków sprzed lat dwudziestu zakończyć.
Zaczęło się tak:
Wcześniej, siedząca obok nas pani w podeszłym wieku opowiedziała w szczegółach o tym, co Lech Wałęsa napisał na swoim blogu na temat rocznicy. Ujęła mnie tym niesłychanie! Stronniczość niektórych medialnych relacji powoduje, że ludzie zaczynają sięgać do źródeł, by wyrobić sobie opinię. Cudowne!
To jednak wielka rewolucja, która niepostrzeżenie zmienia naszą mentalność.
Innym objawem rewolucji jest fakt, że moja żona mogła nakręcić takie filmiki swoją komórką (Sic!), a ja teraz mogę je wszystkim udostępnić.
Później był koncert…
Nie ukrywam, że oprócz wspaniałych, twórczych refleksji wywołał we mnie pewien dysonans. Nie wiem, czy do końca zamierzony przez kompozytora.
Być może jedność miejsca spowodowała, że w trakcie koncertu pojawił się duch Czapińskiego z historią o szafie. Pół roku wcześniej, w trakcie Gdańskiego Areopagu, Czapiński siedział mniej więcej w połowie drogi pomiędzy dyrygentem a sekcją kontrabasów. Tym razem duch umiejscowił się pomiędzy chórem, a orkiestrą i zaczął snuć przupowieść o rzemieślnikach. Pierwszy rzemieślnik, to białoruski chór. Drugi rzemieślnik to nasza lokalna orkiestra, u której zabrakło mi trochę pasji…
I być może dlatego myśli mi uciekły wedle następującej relacji – białoruski chór – państwo totalitarne Łukaszenki – Vera Rich – Voice of Solidarity – Biuro Solidarności – Phillip Cavendish.
Po powrocie z koncertu nastąpiło googlowanie, by sprawdzić jak potoczyły się losy od dawna niewidzianych znajomych i współpracowników. Ale o tym napiszę innym razem.
MiroPress 