Poniżej tabela zawierająca dane na temat rozpowszechniania płatnego dzienników w październiku 2016 r.
Wszędzie widoczne spadki rok do roku. Wydawcy muszą szybko znaleźć nowe źródła przychodów (w nowomowie: nowe metody monetyzacji), albo muszą zwalniać ludzi i ciąć koszty. Szkoda, bo tracimy niezwykle wartościową usługę kurateli informacji. Z dnia na dzień dostajemy coraz więcej papki i coraz trudniej jest nam się w tym wszystkim połapać.
MiroPress 
„Wydawcy muszą szybko znaleźć nowe źródła przychodów (w nowomowie: nowe metody monetyzacji)”
Obawiam się, że jest to stawianie wozu przed koniem. Wydawcy muszą najpierw zastanowić się, jak tworzyć coś wartościowego dla czytelnika. Gazety muszą też (obiektywnie nie muszą, tylko jeżeli chcą przetrwać) być bezwzględnie lojalne wobec czytelników. Nie wobec reklamodawców, nie wobec inwestorów. Wobec czytelników.
Druga sprawa, która się z ową lojalnością zazębia, to „usługa kurateli”. Problem polega na tym, że media, nie tylko w Polsce, bardzo mocno ostatnio swoją reputację w tej dziedzinie nadwyrężyły. Lewicowo-intelektualny Die Zeit w jednym z wydań napisał, w chwili szczerości, pisząc o wydarzeniach z września 2015 roku, że media w całym kryzysie migracyjnym odegrały bardzo negatywną rolę. Zamiast informować – manipulowały. Choć większość pseudo-uchodźców (*) stanowili młodzi mężczyźni, media pokazywały rodziny z kobietą i dzieckiem na ręku. Noc sylwestrowa w koloni przepełniła czarę goryczy.
Być może to, co się teraz dzieje, jest takim samym procesem, jaki rozegrał się dokładnie 500 lat temu. W 1500 roku powstał druk, a w 1517 powstał pomysł, że do czytania Pisma Świętego nie potrzeba kurateli Rzymu. W 2000 roku rozpowszechnił się internet, w sensie WWW, a teraz powstaje pomysł, że być może damy jakoś radę bez pomocy profesjonalnych kapłanów informacji.
(*) ludzie występujący o azyl ale nie będący uchodźcami w sensie konwencji genewskiej.